Śledząc poczynania współczesnych sportowców, bardzo często możemy dostrzec na ich skórze kolorowe taśmy. Również uczęszczając na siłownię zauważa się coraz większe grono osób, które stosuje podobne elementy. Tutaj z reguły rodzą się w nas pytania – co to w ogóle jest i czy to w jakiś sposób działa?
Kinesiotaping (kinezjotejping) jest metodą fizjoterapeutyczną, wymyśloną przez amerykańskiego chiropraktyka Kenzo Kase’a. Ostatnimi czasy zyskuje ona dużą popularność. Polega na aplikowaniu plastrów (tejpów) naskórnie, głównie w celu poprawy mechaniki działania mięśni i stawów.
W jakich celach korzystać z tapingu?
Głównym celem stosowania jest poprawa mechaniki ruchu. Jednak korzystne działanie nie ogranicza się tylko do tego jednego celu, ponieważ plastrów można używać również w przypadku różnorakich kontuzji, np. skręceń stawu, uszkodzeń łąkotek, czy urazów wynikających z mechanizmu przeciążenia.
Kolejnymi zastosowaniami mogą być problemy związane z układem krwionośnym czy układem limfatycznym, kiedy to taśmy pomagają odprowadzić nagromadzoną limfę powodującą obrzęk. Plastry można również stosować w niektórych przypadkach neurologicznych oraz by uśmierzać bolesności, blokując bodźce bólowe i wykorzystując mechanizm bramkowania bólu.
Plastry kinesiotaping
Są to taśmy wykonane ze specjalnego polimeru (bez lateksu) z elementami z bawełny, co zapewnia hipoalergiczność. Parametrami są maksymalnie zbliżone do ludzkiej skóry. Rozciągają się tylko wzdłuż, nawet do 140%. Grubością są zbliżone do ludzkiego naskórka, dzięki czemu nie są mocno wyczuwalne przez osobę je noszącą. Od spodu pokryte są natomiast specjalnym klejem akrylowym, który jest aktywowany ciepłem, a pełną przyczepność osiąga po ok. 20 min od aplikacji.
Kinesiotaping – co oznaczają kolory
Wbrew temu, co mogłoby się wydawać, kolory taśm nie wiążą się z żadnymi różnymi właściwościami fizycznymi czy terapeutycznymi. Każda taśma ma takie same działanie i parametry, więc dobór kolorów jest stricte wyborem estetycznym. Jedynie w przypadku dzieci dobór może mieć jakieś znaczenie, ale wiąże się to tylko z dziecięcym zainteresowaniem do tego, co kolorowe, a nie z różnym działaniem.
Kinesiotaping – jak naklejać taśmy
Najpierw należy zadbać o odpowiedni stan skóry. Powinna być ona pozbawiona wilgoci oraz jakiegokolwiek natłuszczenia. Jeżeli okolica, na którą chcemy naklejać taśmę, jest zbyt owłosiona, to należy zadbać o to, by ją ogolić, ponieważ każda przeszkoda pomiędzy skórą a taśmą będzie niwelować działanie, a także możliwe będą dodatkowe podrażnienia. Następnie należy przemyśleć, w jaki sposób plaster ma działać. W jakiej płaszczyźnie, jaki ruch czy mięśnie ma wspomagać, czy jakie stawy odciążać. Jeżeli mamy już w głowie plan i wizualizacje tego, jak ma się prezentować naklejony plaster, to możemy zacząć go przygotować.
Za pomocą nożyczek możemy w zależności od potrzeb modyfikować kształt plastra. Ważne, by nożyczki nie tępiły jego krawędzi. Najbardziej popularnymi kształtami są: „I”, „Y”, „X” i tzw. wachlarz. „I” i „Y” są zazwyczaj stosowane do zmniejszenia bądź zwiększenia stymulacji mięśni. „X” z reguły jest stosowany przy korekcji wzorca ruchowego. Natomiast „wachlarz” jest stosowany w przypadku problemów ze strony układu limfatycznego. Przy samej aplikacji plastra należy pamiętać, aby trzymać go na jak najmniejszej powierzchni z obydwu końców. Warto zwrócić uwagę, by z każdej krawędzi zostawić kilka cm (2-3) nierozciągniętego plastra, a rozciągać tylko część pomiędzy tymi powierzchniami. Wielkość rozciągnięcia taśmy zależy od powodu aplikacji tape-u. Siłę działania plastra modyfikuje się poprzez zwiększenie bądź zmniejszenie jego napięcia. Można również naklejać taśmy tak, by na siebie nachodziły, ale warto przy tym zwrócić uwagę, by ich działania się nie niwelowały. Oczywiście plastry można naklejać samemu, ale chcąc mieć pewność, że wszystko jest jak należy, powinno się zwrócić do odpowiedniego fizjoterapeuty bądź lekarza.
Kinesiotaping na blizny
Taśmy można stosować również na blizny. Oddziałują one pośrednio na tkankę łączną, która je tworzy. W związku z tym, że tkanka ta jest nierozciągliwa oraz z reguły wiąże się ze sobą w sposób nieuporządkowany, to bardzo często obecności blizn towarzyszy uczucie ciągnięcia, ograniczenia ruchomości oraz nierzadko bólu. Plastry pomagają, stopniowo rozrywając włókna tkanki łącznej, przebudować ją w taki sposób, aby nie ograniczała ruchomości.
Nasuwa się więc wniosek, że popularność kinesiotapingu ma swoje pełne uzasadnienie. Nie dość, że można tę metodę stosować na naprawdę bogatą paletę różnych schorzeń czy kontuzji, to na dodatek jest to terapia 24h na dobę, a tego żaden terapeuta nie jest w stanie zapewnić. Należy jednak pamiętać, by wszystko postarać się skonsultować z odpowiednimi osobami, które mogą nam faktycznie pomóc i wytłumaczyć, jak należy plastry stosować i aplikować.
Bibliografia:
[1] Mikołajewska E. (2011) – „Kinesiotaping. Rozwiązania wybranych problemów funkcjonalnych” wydawnictwo PZWL, Warszawa
